Het lijkt er nu toch echt van te komen !
Ik wist het al heel lang...oooooit ga ik weer een theaterstuk maken.
Nadat ik kanker had overleefd na 5 spannende jaren voelde ik :
Weg met de Buckitlist.
Fuckitlist! Gewoon beginnen. Nu.
En toevallig ( nix is toeval) hoorde iemand uit een cursus Ondernemerschap en kunstenaars die ik toen deed, de titel van mijn stuk, want die was er al direct - en bood me een broedplaats aan in haar theater! Nou, dan is het net alsof de dingen al begonnen zijn zonder dat ik ervan wist, haha.
Dus ik begon, vorig jaar. Stap voor stap. Steen voor steen., zonder druk, gewoon spelen in dat lege lokaal.
Hieronder een fragment van mijn laatste theaterstuk, ik was toen een guppie van 28 haha en werd geintervieuwd voor het programma Nachtrijder van SBS6 superleuk !
En dan nu tijd voor een beetje achtergrondinfo.
Scroll gerust door naar benee als je gelijk op de hoogte wil worden gehouden van de ontwikkelingen ! Dan klik je op de knop "click me"
Al jaren droomde ik ervan om weer eens een cabaret of theatershow te maken, nadat ik dat had afgezworen 30 jaar geleden..
Ik had toen een aantal shows gemaakt. De eerste maakte ik al op mijn 18e, en heette Het Witte Paard op de Prins. Een megaprovocerende show over mensen die dood waren gegaan en door een witte centaur, menspaard, werden opgetrommeld na hun dood ( het decor was een kerkhof) om hun verhaal te doen. ze kregen een herkansing als ze hun hart lieten zien. Het waren allemaal randfiguren die hun ware aard op hadden gegeven uit angst voor maatschappelijk oordeel. De hele newwave scene, en ook de gaycommunity van Eindhoven zat in het publiek van de Try Out in de Effenaar, haha
De tweede show maakte ik samen met een collega en ons duo Stronk, De Heilige Kraal heette dat stuk.
Daarin speelden we twee stripfiguren op zoek naar de heilige Kraal, uiteindelijk bleek de reis het doel te zijn. Deze twee figuren waren clowns, de een het hoofd de ander het hart. Ook hier won het hart, dat op brute wijze een broodje hamburger maakte van het hoofd van de ander, mijn hoofd in dat geval.. Ik lag tussen twee turkse broden en ze stortte emmers mayo, ketchup en jawel, uitjes over me heen...hilaaarisch !
De derde show deed ik alleen, met een muzikant, en een drumstel op het podium.
Gnoeluk, heette die show. In deze show speelde ik knotsgekke typetjes, komkommers, hippies, chippendales, een gnoe... en scheurde ik over het podium met de energie van een komeet!
Met een aantal van deze show deed ik ook mee aan de grote festivals, Camaretten, Leids Cabaret Amsterdams Kleinkunst festival .
Daarna probeerde ik het nog een keer met "De zon staat Stil" bij het AKF.
Alle keren kreeg ik de feedback dat ik talent had, goed gek kon doen, en mooie liedjes had, maaaaar......Ze zagen mij niet. Geen rode draad, en vooral mijn ware gevoel misten ze.
Nou die noodzaak voelde ik wel degelijk! Maar....... ik was dodelijk verlegen,
Verstopte me in mijn typetjes. Durfde alles behalve mezelf zijn.
Het drama van mijn leven.
Net zoals zingen, dat lukte vroeger ook nooit.
Alleen met gekke stemmetjes. Ik kon jodelen, toppopliedjes nadoen,buikspreken..
Maar als mezelf zingen....vergeet het maar !
Nou na die afwijzingen was ik er klaar mee. Ik had echt de illusie gehad
dat ik een jaar keihard kon werken in mijn eentje, met een videocamera als regisseur in een lokaal op de theaterschool, en gooide daarna voor een groot publiek in een wedstrijd voor de leeuwen. Nee dus.
Ik gooide de handdoek in de ring, en ergens hoorde ik een stemmetje dat ik wellicht oooit , als ik oud was (lol!) wel weer eens een poging kon wagen..
Ik stortte me daarna op zingen, wilde nooit meer een typetje spelen, en alleen nog maar oefenen om mezelf te worden, via muziek en zingen.
Drie stembandoperaties en een boek vol bewustzijnsprocessen en levensgebeurtenissen later lukte dat eindelijk!
Archhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh dat had 30 jaar gekost!
En het theater verdween naar de achtergrond, maakte plaats voor Spaanse en Engelstalig repetoire, en later ook songs on the spot, spelen met muziek, woorden en verhalen van anderen omzetten in een lied.
En toen kreeg ik dus kanker.
En ja... als ik het overleef, dacht ik toen, wat ga ik dan met mijn leven doen, los van enorrrem dankbaar zijn dat ik er nog ben?
Ik ga die show maken.
Maar dan met mezelf als rode draad.
Kwetsbaar, open, en met typetjes en scetches....
Want die weg lag nu open.
Niets meer te verliezen.
Wil je op de hoogte blijven en een kaartje reserveren binnenkort ?
Meld je dan even door je gegevens in te vullen voor mijn nieuwsbrief !
?
Comments